Ik dacht altijd: om je doel te bereiken moet je hard werken, Daan…
Heel mijn leven heb ik hard mijn best gedaan. Ik had een duidelijk doel en ik maakte een plan hoe ik daar zou komen. Gelukkig had ik ook de discipline en de brains om dat plan uit te voeren en zo haalde ik eigenlijk vrijwel al mijn doelen. Op mijn 28e had ik twee studies af, een mooie carrière, kocht ik mijn eerste huis, reisde ik de wereld over en was ik best happy met mijn leven. En toen kwam er een moment, waarop ik onrustig werd: ik had geen vervolgstap meer voor ogen. Ik wist voor het eerst in mijn leven niet wat mijn doel was. En dat voelde niet fijn!
Bovendien stond ik tot op dat punt in mijn leven totaal niet in contact met mijn gevoel. Ik leefde puur vanuit mijn hoofd. Emoties schakelde ik uit, want dat waren stoorzenders in mijn route naar mijn doel. Totdat er een aantal zaken gebeurden waardoor ik niet meer onder mijn gevoel uit kon: overlijdens en ziektes in mijn familie, een relatiebreuk…. De emoties volgden elkaar ineens in zo’n rap tempo op dat ik ze niet meer kon bijbenen of sturen. Ik had het gevoel alsof ik een rollercoaster van mijn eigen emoties zat.
En ik schoot in een burn-out, omdat het te heftig voor me was. Deze periode was voor mij als harde werker en rationele powerchick super heftig. Ik was ineens niet meer sterk, maar zwak en daar had ik een enorm oordeel op. Ik had het gevoel geen controle meer te hebben, iets wat mijn leven lang mijn life line is geweest. Ik voelde ineens vanalles en ik kwam daar maar niet vanaf. Ik werd gedwongen om te vertragen, gewoon omdat ik de energie niet had om meer dan 1 ding per dag te doen. Mezelf aankleden was al een wedstrijd op topsport niveau. Dus die doelen halen waren even heel ver weg op dat moment.
Het gevecht tegen mijn burn-out
Het enige wat ik kon voelen is: ik wil hier vanaf! Het verzet tegen die burn-out werd mijn nieuwe doel. En voor het eerst in mijn leven werkte mijn strategie niet. Dit was geen kwestie van een plan uitstippelen en de discipline opbrengen om dat te volgen. Deze strijd met mezelf heeft maanden geduurd, totdat ik het punt bereikte dat ik mijn verzet opgaf. Ik kon niet meer… dan voelde ik me maar k*t… ik was er schijtbang voor, maar ik wist niet weer wat ik kon doen om ervan af te komen, dus ging ik op de bank liggen en liet ik het maar voor wat het was… ik gaf het op….
Uiteindelijk was dat het keerpunt in mijn proces en achteraf kan ik zien dat daar mijn herstel is begonnen. Accepteren van de situatie, leren luisteren naar mijn lichaam en wat ik nodig heb en daar respect voor hebben. Mijn grenzen herkennen en daarnaar luisteren. Mezelf opnieuw ontdekken, inclusief mijn emoties en behoeftes.
Een tijd lang was ik onzeker of ik wel beter was, want ik was op zoek naar het gevoel weer mijn oude zelf te zijn. Totdat ik merkte dat dat nooit zou gebeuren. Ik ben niet meer die oude ik geworden. Ik ben veranderd. Ik ben veel gevoeliger, kan niet meer om mijn emoties heen en wil dat ook niet meer. Ik heb geleerd om ze te zien als boodschappers en waardevolle richtingaanwijzers. Ik voel me nu sterker dan ooit doordat ik veel meer in contact sta met mezelf en mijn eigen kracht. Ik voel nu dat ik mezelf kan dragen en daarmee ook het leven. Ik ben rock bottom geweest maar ik voel heel sterk dat ik daar nooit meer zal terugkomen.
Mijn survival systeem overleven
Ik heb mijn hele leven lang al geïnvesteerd in coaching en persoonlijke groei. Maar tijdens en na mijn burn-out nog veel meer. Ik heb een therapeut gehad, deed lichaamswerk, heb me verdiept in familieopstellingen, kocht online cursussen op het gebied van mindset en persoonlijk leiderschap en volgde uiteindelijk 2 coachopleidingen. Hier zit nog steeds de harde werker in mij die zich enthousiast vastbijt in deze materie en alles ervoor wil doen om beter te worden en te groeien. Zonder die hulp van buitenaf was ik zeker niet gekomen waar ik nu ben.
Zelfreflectie helpt je bij de eerste stappen. Maar om je blokkades te doorbreken is het nodig dat er iemand naast je loopt die je erop wijst wanneer je weer in je oude patroon schiet en die je dat duwtje geeft om, ook al vindt je dat eng, toch echt een keer iets anders te gaan doen. Want ons survival systeem is niet voor niks een ‘survival’ systeem: het zal er alles aan doen om je te beschermen en dus alles bij het oude te houden. Het houdt niet van verandering of een nieuwe aanpak. En dat maakt het zo lastig om in je eentje aan jezelf te werken: je vecht tegen je eigen ‘overlever’.
Ook nu ik zelf coach ben, heb ik nog steeds mijn eigen coaches om mee te sparren. Om telkens weer een laagje dieper te komen in mijn proces. Want als ik lekker in mijn vel zit, straalt dat uit naar mijn bedrijf en mijn klanten. Ik voel me rustig en stabiel, durf krachtige keuzes te maken. Ik heb helder wie ik ben, wat ik kom doen en kan daarvoor staan. Ik trek de klanten aan die ik graag wil. Ik geniet van het leven, sta stevig in mijn schoenen en vanuit die plek voelt ondernemen authentiek en moeiteloos. Wanneer mijn bedrijf groeit, kan ik dit persoonlijk ook bijbenen omdat ik mijn mindf*cks en onzekerheden heb uitgewerkt. En vanuit daar kan het alleen maar mooier worden!