Dit is Solomon, 23 jaar. We ontmoeten hem bij het ontbijt bij onze campsite. Hij begint zijn gesprek met ‘goodmorning, how are you? My name is Solomon and I will be serving your breakfast.’
Hij draagt een vieze korte broek met gaten. Zijn oog hangt een beetje scheef.
Solomon maakt een eitje voor ons en komt drie keer vragen of alles ok is. Elke keer als hij spreekt, spreekt hij met 2 woorden.
Nadat we klaar zijn, vraagt hij of we met hem op de foto willen en is als een kind zo blij als we ja zeggen. Hij weet precies waar hij wil dat we gaan zitten en hoe we mogen kijken. Als de foto gemaakt is, wil hij er nog en, met een andere pose. Hij haalt direct zijn telefoon en vraagt of we het door kunnen sturen via Bluetooth want email en Whatsapp heeft hij niet.
Ik vroeg hem wat hij met de foto gaat doen. Solomon zegt dat hij deze gaat laten zien in zijn dorp om te laten zien wat voor werk hij doet en hoe hij zijn best doet als hij weg is. Dit wekt mijn interesse en we raken in gesprek.
Solomon werkt nu 7 maanden op deze camping. Hij maakt elke dag het ontbijt. Rond 14 uur is hij klaar en dan gaat hij slapen, want er is verder niks te doen. Vandaag gaat hij naar het dichtst bijzijnde dorp om geld op te sturen naar zijn familie. Dit is een uur reizen per auto maar ik vermoed dat hij niet per auto gaat…. Ik vraag me af hoe lang het lopen is…
Volgende maand gaat Solomon waarschijnlijk naar huis. Dit is een volle dag rijden. De eigenaren brengen hem naar het dichtst bijzijnde dorp, daar gaat hij liften en daarna nog een stuk lopen. Solomon lacht erbij als hij dit vertelt. Hij zal dan drie dagen in zijn dorp blijven voordat hij terug komt en het werk weer begint… opnieuw 7 tot 8 maanden…
Solomon vindt zijn werk heel leuk, hij wil heel graag studeren voor kok. Hij straalt erbij als hij dit zegt. Hij kan nu eitjes malen en cake en wil meer gerechten leren koken. Maar hij moet ook geld naar zijn familie sturen. Hij zegt dat hij een grote familie heeft. Zijn ouders leven niet meer en hij moet voor ze zorgen.
Solomon droomt er echter van om meer te leren koken en wil graag als echte kok werken, voor het avondeten. Hier verdwijnt zijn glimlach een beetje… Hij zegt dat hij altijd moeite heeft om geld over te houden om te sparen.
Als ik hoor dat het schoolgeld voor de opleiding een paar honderd euro is, verdwijnt mijn glimlach en maakt plaats voor wrang gevoel in mijn buik… Voor een tiende deel van wat deze reis mij kost, moet deze jongen jarenlang, zeven dagen in de week werken… Als het hem ooit al lukt om het bij elkaar te krijgen. Snap je dat ik hier oprecht twijfelde om het hem te geven?