Tijdens een paar dagen weg op Texel kwam ik Marja en haar collega Titia tegen bij uitkijkpunt Diepe gat in de duinen van natuurgebied de Slufter. Waar ik zelf normaliter gewoon een paar foto’s zou hebben genomen van het landschap en na een blik op de zee weer was doorgelopen, viel me op dat Marja, Titia en de andere aanwezigen echt opgingen in het moment, geconcentreerd de horizon af tuurden en volop zaten te genieten. Dit trok mijn aandacht. Ik begon me af te vragen wat zien zij? En wat zorgt ervoor dat dit ze zo fascineert?
Ik hoefde maar enkele vragen te stellen en Marja begon uitgebreid te vertellen. In haar ogen zag ik de liefde voor de natuur en haar enthousiasme om haar kennis te delen. Marja is deze week vrijwilliger bij Staatsbosbeheer en staat hier een week lang elke dag van 10 tot 16 op dit uitkijkpunt, om bezoekers te informeren over dit bijzondere ecosysteem en wat er te zien is. De dames slapen een paar meter verderop in een eenvoudig hutje en moeten douchen bij de verderop gelegen camping. Waarom doe je dit? Vraag ik haar….
Marja vertelt me dat ze ervan houdt om in de natuur te zijn. Ze wordt er rustig van, ze geniet er met volle teugen. Ze verdiept zich ook graag door informatie op te zoeken en erover te leren. En het leukste is dan, om deze kennis te kunnen delen in zo’n week als dit, met bezoekers die hier langs komen. “Ik geniet graag van de natuur en ik wil ook iets terug doen voor de natuur” Wanneer ze dit zegt, herken ik dat dit haar “why” is. We hebben allemaal een reden waarom we doen wat we doen. Marja wil iets terug doen…. En dat komt diep van binnen als ze dat zegt… zo mooi!
Ik zie gesprekken ontstaan met andere aanwezigen. Korte momenten van contact, maar het delen van een interesse schept direct een band. Ik zelf schaar mijzelf niet onder de echte vogelaars of die-hard natuurliefhebbers. Ik vind het mooi, maar kan nog net een meeuw herkennen… Ik vraag aan een voorbijgangster of zij wel “een echte vogelaarster” is (en vraag me stiekem af wat zij wel niet van ons natuurbarbaren zal denken?) Ze geeft aan: nee hoor! Wij fietsten gewoon voorbij! Een les voor mij: doe geen aannames over wat je ziet of zelf invult. En daarbij wat maakt het uit? Marja vertelt aan iedereen even graag, ook als je er zelf totaal geen verstand van hebt!
Ik leer van haar over de vogels, hun trektochten over de wereld, over dat hun verenpak er elk seizoen anders uit ziet en in het broedseizoen op zijn mooist is. Over hoe belangrijk het is dat dit gebied behouden blijft, zodat er voldoende voedsel te vinden is en de vogels kunnen overleven. Het landschap dat ik voor me zie, heeft de mens geprobeerd in te polderen en droog te leggen, maar de zee was sterker en bleef steeds binnen treden. Daardoor is de inpoldering gestopt en dit stukje natuur behouden. En dit stukje informatie vindt ik nog wel het mooist: de natuur is groter en sterker dan wij! Ergens vind ik dat dat is hoe het hoort…
Marja spoort ons aan om op pad te gaan, ze wijst ons aandachtig hoe we het gebied kunnen betreden en waar we het beste kunnen lopen. “Trek je schoenen lekker uit en waad door de kreekjes, ga het beleven!” zegt Marja…. Struin! Beleef! En Geniet! En zo gaan we, enthousiast gemaakt door Marja, op weg door het natuurgebied… Het is super mooi, maar als we zien hoe ver het is tot aan het strand, wetende dat je tot boven je enkels door de slib moet om er te komen… ons afvragend of er teken zitten en kijkend naar het bruine water… besluiten wij uiteindelijk toch om om te draaien en een strandtent op te zoeken, met lekkere koffie! Ieder zijn eigen “why”…. En dat is ook ok!
Ik geniet nog de hele dag na van deze ontmoeting. Wat is het toch tof om mensen te spreken die bewust ervoor kiezen om dat waar ze gelukkig van worden gewoon te doen in het leven! Marja, ik ga struinen en beleven en genieten in mijn leven! Wellicht niet op blote voeten door de kreekjes, maar op mijn eigen manier! Ik neem je lessen mee! Dankjewel!